ඊට පහුවෙනිදා මම ඔහුට සරමක් අරන් ගියත් ඔහු එතන නොසිටි නිසා මා මගෙ තාත්තා සිටි තැනට ගොස් ඔහු අවට සිටි දැයි බලද්දි ඔහු මගෙ තාත්තාට ඇදවල් තුනක් පමන එහායින් ඇදක් උඩ වාඩිවි සිටිනවා දැක මම ඔහු ලගට ගොස් සරමක් ලැබුනද කියල අහද්දි ඔහුට කමිසයක් තිබුනු නිසා ඇදක් දුන්නා යැයි පැවසුවා,මා රැගෙන ආ සරම ඔහුට දී ටික මොහොතක් ඔහු සමග කතා කරද්දි මා දැන ගත්තා ඔහුට කවුරුත් නැති බව,එතනින් එද්දි මම සීයට කිවා ඔහුගෙ අතෙ ඇගිලි හැකි හැම විටම මිටි මොලවලා දිග අරින්න කියල මොකද මම දැක්කා යම් තරමකින් ඔහුගෙ ඇගිලි ක්‍රියා කරනවා මට ඔහු ගැන අනුකම්පවටත් වඩා අදරයක් ඇති වුනා.
මම මගෙ තාත්තා බලන්න යන හැමවිටම ඔහු සමගත් කතා බහ කරන්නට පුරුදු වුනා,මම මගෙ අත ඔහුට ඈත සිට පෙන්වද්දි ඔහු සිනාවි ඔහුගෙ අත මා කලින් කි විදියට කරන්නට වුනා මට එය සතුටක් උනා.
එහෙත් එක් දිනක් ඔහු එතන නොසිටි නිසා මා ඔහුගැන විමසද්දි මට දැන ගන්න ලැබුනා ඔහු අන්ශබාගය සැදිඇදෙන් වැටුන බව, මට ඔහු ගැන ඉන්පසු දැනගන්න ලැබුනෙ නැහැ මට කියා ගන්න බැරිදුකක් දැනුනා,
අපෙ ජීවිතයෙ අපට මුණගැසෙන සමහර සිද්ධින් තුලින් දුක සතුට අපට උරුම දේවල් උනත්,සමහර දේ දරාගන්නට ගොඩක් අමාරුයි. ප්‍රශ්නය නම් මේ තත්වය මුණදෙන්නට මේ සීයාට වුයෙ යම්කිසි පවක් නිසාද යන්නයි.නැතහොත් මේ දෙවල් දකින්න අපි පවක් කරාද යන්නයි. යම් යම් දේ අපට වැටහෙන්නෙ කාලයත් එක්කමයි.ඒත් රොහලක් තුල මෙවැනි සිද්ධ්යක් නොවිය යුතු දෙයක් නොවෙද?
No comments:
Post a Comment