මට අසනිප වු දවසක බෙහෙත් ගැනිමට ගිය විට මගෙ හිතට ගොඩක් දුක සිතුනු මේ කතාව මාගෙ බ්ලොගයේ පළවෙනි කතාව ලෙස ලියන්නට සිතුවෙමි.එදා මා බෙහෙත් ගන්නා ස්ථානයෙන් එලියට වි ඉද්දි මා දැක්කා ඉස්සරහා රොහලේ සිට ටිකක් වයසට ගිය අම්මා කෙනෙක් එක්ක එයාගෙ දුව යැයි සිතන්නට පුළුවන් තරුණියකුත් බස් එකකට නගින්න වගේ මා සිටි පැත්තට එමින් හිටියා මම දැක්ක එ අම්මගෙ මුණෙ තුවාල වගයක් සහ සමහර තුවාල වලට බෙහෙත් දාලත් තියෙනවා, තව එ අම්මගෙ අතේ කොට්ටයක් සහ තවත් බඩු වගයක් තියෙනවා එ මොහොතේ ටිකට් කපන්න ඇතැයි කියා මට හිතුනා. එම තරුණිය එකපාරටම ඒ අම්මව ඉස්සරහට තල්ලු කරගෙන යන්න ගත්තා. ඒ අම්මා "අනේ මට පයින් යන්න බැහැ බන්" කියද්දිම අර දුව ඒ අම්මට ගහන්න වගෙ මෙහෙට වරෙන් කිය කියා බනිමින් ඇඳගන යන්න ගියා... ඒ අම්මා අසනිප වි සිට ගෙදර ගියත් හිතට සැනසිමක් නැතිව ගොඩක් දුක් විදින මවක් බව මට හොදින් තේරුනා.
අම්මා කෙනෙක් තමන්ගෙ දරුවෙක්ව කොයි තරම් නම් ආදරෙන් හදා වඩා ගන්නවද? ඒත් අද ගොඩක් දරුවො ඒ දේවල් අමතක කරලා ජිවත් වෙන්න උත්සහා කරනවා.නැති බැරි අවස්ථා අපේ ජිවිතේ ගොඩක් අවා උනත් අපෙ එක වචනයකින් එ මොහොතට මුහුණ දෙන්න පුළුවන් කම තියනවනම්...ඒ අම්මගේ හිතට යම් කිසි සහනයක් නේද කියලා මට සිතුනා.
