මගේම ආදර අම්මා වෙනුවෙන්

ගමට කලින් හිරු මුළුතැන්ගෙට වඩනා

ඒ හිරු එළියේ ණැනමල් පොඩි පිපුනා

ඒ මල් සුවදේ අද ලොව් තුරු සුව විදිනා

කලා වැවෙ නිල් දියවර අපෙ අම්මා......

රෑ කලුවර අරගෙන දරුවන් එනතුරු

සිත නැහැ නිවන් දකින්නේ

රෑ කලුවර ඇවිදින් ඉකිබිඳ හැඩුවත්

නෙත නැහැ නිදි  විඳ ගන්නේ.....

හෙට අරුණට සැරසෙන තව දවසක් ගැන

නින්දෙ සිහින දකින්නෙ

මහා මායවෙනි කවදාදො ඔය නෙත්

දරු සෙනෙහසින් මිදෙන්නෙ......

වෙල්දෙනි වල ඇවිදින දෙපා රිදෙන විට

විහඟ ගීත බණපද වේවා

බෝමලුවක ඇවිලෙන පහන්වැටක් සේ

තුන් සිත නිවි සැදෙවා......

මතු උපදින සසරෙ විශාකාව වී

නෙත් මඟ නෙත් හමුවේවා

ඇත් රැජීණියනි ඔබෙ නැලවිලි ගීතය

ලොවම නිවන කවියක් වේවා......

මේ සිංදුවට ඇහුම්කන් දෙද්දි මගෙ හිතට කියා ගන්න බැරිතරම් ආදරයක් ඔබ ගැන ඇති වෙනවා,ඒත් එය සිංදුවට සීමා නොකරන්නට මම පොරොන්දු වෙමි, මට දුන්නාව් මේ ජීවිතයට මම ගොඩක් ආදරෙයි ඒ ඔබ මට දුන්න ජීවිතය නිසයි.

ඔබ දන්නවාද අම්මේ මම කෙතරම් වාසනාවන්තද කියලා,අප අතරින් කොතරම් පිරිසක් අද ඒ අයගේ අම්මා නැතිව දුක් විදිනවාද, තමන්ගේ දුක සතුට කියාගන්න ඒ අයගේ අම්මා නැතිව අද එ අය මොනතරම්  අසරණ වි තනිවී සිටිනවාද, ඒ සැම අතරින් මම කෙතරම් වාසනාවන්තද,ඉතින්  කවදා හෝ මේ ජිවිතෙ මා සමඟ සිටින්නෙ ඔබ පමනක් නොවෙද,

ඔබගේ මේ උපන්දිනය මාගෙත් ජයග්‍රහනයක් නොවෙද,ඔබට  සුබ උපන්දිනයක් අම්මා !!!!

මගේ මතකයෙ තවත් දිගහැරුමක්

මගේ තාත්තා අසනිප වි රොහලේ සිටි කාලයේදී,මා දිනපතා ඔහු බැලිමට ගියා,එ එක් දිනක මා දැක්කා රොහල් වාට්ටුවට ඇතුල් වන තැන ප්‍රියමනාප පොඩි සීයා කෙනෙක් බිම වාඩි වි ඉන්නවා, මා දැක්කා ඔහු ලඟ කොප්පයකුත් පිගානකුත් ඒ ලඟම තියනවා,මා ඊලඟ දවසෙ යද්දිත් ඔහු ඒ සිටි තැනම ඉන්නවා දැක මට ඔහු සමඟ කතා කරන්නට සිතුනු නිසා මා ඔහුගෙන් ඇහුවා ඇයි ඔතන ඉන්නෙ කියලා,ඔහු මට කිවා අලුත් සරමකුත් කමිසයකුත් තිබුනොත් ඔහුට ඉන්නට ඇඳක් දෙනවා කිව්වා කියලා,ඒ වෙලේ මම දැක්කා ඔහුගේ ඇදුම් ගොඩක් කිලිටි වී තිබුනා,ඒත් ඔහු මට කිවා කමිසයක් නම් ලැබුනා ඒත් සරමක් නැහැ කියලා,මම මොකක්ද සීයගේ අසනිපෙ කියල අහද්දි ඔහුගෙ අත පෙන්නල ඔහු මට කිවා අත පන නැති වෙගන එනවා කියලා,මම ඔහුට හෙට සරමක් අරන් එන්නම් කියා යම් කිසි මුදලක් දී  එතනින් අවෙ කියා ගන්න බැරි තරම් දුකකින්....
ඊට පහුවෙනිදා මම ඔහුට සරමක් අරන් ගියත් ඔහු එතන නොසිටි නිසා මා මගෙ තාත්තා සිටි තැනට ගොස් ඔහු අවට සිටි දැයි බලද්දි ඔහු මගෙ තාත්තාට ඇදවල් තුනක් පමන  එහායින්  ඇදක් උඩ වාඩිවි සිටිනවා දැක  මම ඔහු ලගට ගොස් සරමක් ලැබුනද කියල අහද්දි ඔහුට කමිසයක් තිබුනු නිසා ඇදක් දුන්නා යැයි පැවසුවා,මා රැගෙන ආ සරම ඔහුට දී ටික මොහොතක් ඔහු සමග කතා කරද්දි මා දැන ගත්තා ඔහුට කවුරුත් නැති බව,එතනින් එද්දි මම සීයට කිවා ඔහුගෙ අතෙ ඇගිලි හැකි හැම විටම මිටි මොලවලා දිග අරින්න කියල මොකද මම දැක්කා යම් තරමකින් ඔහුගෙ ඇගිලි ක්‍රියා කරනවා මට ඔහු ගැන අනුකම්පවටත් වඩා අදරයක් ඇති වුනා.
මම මගෙ තාත්තා බලන්න යන හැමවිටම ඔහු  සමගත් කතා බහ කරන්නට පුරුදු වුනා,මම මගෙ අත ඔහුට ඈත සිට පෙන්වද්දි ඔහු සිනාවි ඔහුගෙ අත මා කලින් කි විදියට කරන්නට වුනා මට එය සතුටක් උනා.
එහෙත් එක් දිනක් ඔහු එතන නොසිටි නිසා මා ඔහුගැන විමසද්දි මට දැන ගන්න ලැබුනා ඔහු අන්ශබාගය සැදිඇදෙන් වැටුන බව, මට ඔහු ගැන ඉන්පසු දැනගන්න ලැබුනෙ නැහැ මට කියා ගන්න බැරිදුකක් දැනුනා,


අපෙ ජීවිතයෙ අපට මුණගැසෙන සමහර සිද්ධින් තුලින් දුක සතුට අපට උරුම දේවල් උනත්,සමහර දේ දරාගන්නට ගොඩක් අමාරුයි. ප්‍රශ්නය නම් මේ තත්වය මුණදෙන්නට මේ සීයාට වුයෙ යම්කිසි පවක් නිසාද යන්නයි.නැතහොත් මේ දෙවල් දකින්න අපි පවක් කරාද යන්නයි. යම් යම්  දේ අපට වැටහෙන්නෙ කාලයත් එක්කමයි.ඒත් රොහලක් තුල මෙවැනි සිද්ධ්යක් නොවිය යුතු දෙයක් නොවෙද?